تفاوت های نرخ صفر مالیاتی و معافیت مالیاتی

نرخ صفر مالیاتی

منظور از نرخ صفر مالیاتی، در واقع سیاستی است که سازمان امور مالیاتی آن را تعیین نموده و طبق آن، شرکتها و کسب و کارها می توانند برای یک دوره خاص از پرداخت مالیات معاف شوند. این مسئله در ماده ۱۳۲ قانون مالیات های مستقیم اشاره شده و به حمایت از کسب و کارها و تشویق کردن آنها به انجام فعالیت اشاره دارد.

 شرایط استفاده از نرخ صفر مالیاتی و افراد مشمول نرخ صفر مالیاتی

در حالت کلی باید بیان کنیم که قانون نرخ صفر مالیاتی، یک هدف مهم دارد؛ آن هم حمایت کردن از بخش تولید و جلوگیری نمودن از ورشکست شدن آنها است. همچنین به کسب و کارها این اجازه را می دهد که بتوانند شرایط اقتصادی کشور را بهبود بخشیده و وضعیت تولید در جامعه را افزایش دهند.

 کسب و کارهایی که می توانند از این قانون بهره مند شوند

• دفاتر گردشگری و زیارتی؛
• واحدهای خدماتی و تولیدی که بیش از ۵۰ نفر نیروی کار دارند؛
• فعالیت های معدنی، تولیدی و خدماتی که ۱۰۰ درصد از درآمد آنها از طریق صادرات است؛
• سازمان ها و موسسه هایی که به شهرداری وابسته هستند؛
• محصولات کشاورزی و کالاهای غیر نفتی؛
• کسب و کارهای حوزه صادرات مواد خام؛

 مشاغل فوق باید مدارک زیر را ارائه دهند:

• ارائه مدارک حسابداری؛
• تهیه اظهارنامه مالیاتی و ارائه اطلاعات مالی دقیق؛
• ارسال الکترونیکی صورتحساب؛
• ارائه دفاتر قانونی کسب و کار.

معافیت مالیاتی

با تعریف معافیت مالیاتی، می توان به صورت کلی با تفاوت نرخ صفر مالیاتی و معافیت مالیاتی آشنا شد. زیرا برخلاف نرخ صفر مالیاتی، معافیت مالیاتی را باید خروج قانونی برخی از درآمدها، منابع و سرمایه ها از شمول پرداخت مالیات بدانیم که ممکن است این خروج دائمی یا موقتی باشد. پس قانون بسته به شرایط خاص می تواند برای مدت زمان مشخصی برخی از مشاغل را از پرداخت مالیات معاف کند.

کسب و کارهایی که از پرداخت مالیات معاف هستند را باید طبق دسته بندی قانونی چنین معرفی کنیم:

• شرکت های تعاونی فعال روستایی و عشایری؛
• هزینه های درمان خانوادگی و شخصی؛
• فروش کالاهای مختلف در بازار بورس؛
• بیمه عمر؛
• سرمایه گذاری کردن در مناطق کمتر توسعه یافته؛
• اماکن زیارتی و مذهبی؛
• صنایع دستی؛
• سودی که از اوراق قرضه و سپرده به دست می آید؛
• محصولات کشاورزی و صنعتی؛
• موسسات نگهداری از معلولان ذهنی؛
• تکمیل واحدهای معدنی و صنعتی.

این کسب و کارها در صورت تسلیم اظهارنامه مالیاتی خود را در موعد مقرر، می توانند از معافیت مالیاتی برخوردار شوند. در غیر این صورت نه تنها از معافیت برخوردار نخواهند شد، بلکه باید جریمه نیز بپردازند.

تفاوت های نرخ صفر مالیاتی و معافیت مالیاتی

• طبیعت دائمی و طبیعت موقت: اولین تفاوت نرخ صفر مالیاتی و معافیت مالیاتی را باید در نوع طبیعت آنها بیان کنیم. معافیت مالیاتی طبیعت دائمی دارد؛ آن هم به دلیل نقش خاصی که کسب و کار در اقتصاد کشور ایفا می کند، می توان به صورت دائمی کسب و کار را از مالیات معاف کرد.
• نیاز و عدم نیاز به اظهارنامه: دومین تفاوت نرخ صفر مالیاتی و معافیت مالیاتی را نیز باید در نیاز و عدم نیاز به اظهارنامه بیان کنیم. بیشتر کسب و کارهایی که مشمول معافیت مالیاتی می شوند، نیازی ندارند در هر دوره اظهارنامه مالیاتی تحویل دهند. در حالی که مشمولان مالیات نرخ صفر، باید در زمان مقرر حتما اظهارنامه مالیاتی خود را به اداره مالیات ارائه کنند.

سخن پایانی

با وجود آنکه تفاوت نرخ صفر مالیاتی و معافیت مالیاتی مشهود است، اما در کل پرداخت کردن مالیات یک وظیفه قانونی به شمار می رود. از این رو کسب و کارهایی که از شرایط مطلوب برخوردارند، باید حتما مالیات خود را به دولت بپردازند. در غیر این صورت، آنها می توانند از حمایت دولت در زمینه پرداخت مالیات بهره مند شده و بسته به شرایطی که دارند، مالیات خود را نپردازند.